boeken die openbaring (apokalypsis) claimen te bevatten. Hierbij gaat het vooral om pseudepigrafische literatuur uit de periode van de derde eeuw v.
C. t/m de eerste eeuw n. C. waarin grote gestalten uit het bijbelse verleden (Henoch, Daniël, Ezra, Baruch e.a.) in dromen, visioenen of door onderricht van een engel tijdens een reis door de hemelse contreien, openbaringen ontvangen omtrent het verloop, en met name de afloop, van de geschiedenis (het belangrijkste christelijke voorbeeld is de Openbaring van Johannes). Vele apokalypsen hebben een sterk eschatologisch karakter en verwachten een spoedig einde der tijden, een laatste oordeel, en een nieuwe wereld. De geschiedenis wordt dikwijls geperiodiseerd in aantallen generaties of koninkrijken. Naast informatie over de geschiedenis en het eschaton vindt men er vaak onthullingen van kosmologische aard en informatie over wat zich in de hemelen afspeelt. Deze literatuur heeft onder meer de functie in tijden van nood de gelovigen te troosten door op de door God gegarandeerde goede afloop te wijzen.
