Vuilverbranding - De huidige Amsterdamse vuilverbranding is niet de eerste. Die werd namelijk gebouwd tijdens de Eerste Wereldoorlog en deed dienst van 1919 tot 1969. Deze installatie bestond uit 8 ketels met ieder 5 verbrandingscellen. Behalve dat zij het vuil verbrandde, leverde zij via de vrijkomende warmte stoom aan het Gemeente-energiebedrijf (GEB*), dat de stoom gebruikte om elektriciteit op te wekken. Het huisvuil dat in de installatie verbrand wordt, bestaat uit verschillende stoffen van verschillende grootte.
Het wordt daarom gemengd. Grofvuil en industrie-afval worden eerst verkleind. Dit is nodig, omdat vuilnis nogal verschilt in verbrandingswaarde. Groente-afval brandt bijvoorbeeld niet; hout- en olie-afval branden daarentegen zeer fel. Vermengd vormt afval een redelijk brandbaar product met een verbrandingswaarde van ± 2.000 kcal/kg (steenkool heeft een verbrandingswaarde van ± 8.000 kcal/kg). De in 1969 gebouwde vuilverbrandingscentrale gold als de meest geavanceerde in Europa. Ook hier werd de restwarmte benut voor elektriciteitsopwekking. Nieuw in deze installatie was dat de rookgassen, die vrijkomen bij verbranding, werden afgevangen door elektrofilters en als vliegas gestort.
Wat overbleef na verbranding van het afval, de sintels, vond aftrek als wegverharding. Met het aanscherpen van de milieuwetgeving en de hoge vlucht die de milieutechnologie nam in de jaren tachtig en negentig, gold de centrale aan de Papaverweg in 1990 al als volstrekt verouderd. Een nieuwe centrale voor huis- en bedrijfsafval van heel Noord-Holland werd gebouwd aan de Aziëhaven in het Westelijk Havengebied (zie: AVI-Amsterdam). Deze, en nog vier andere AVI's (afvalverbrandingsinstallaties) leveren samen de capaciteit voor verbranding van al het afval in geheel Nederland. De centrale levert direct elektriciteit aan het net, de vliegas vindt na reiniging deels een afzet in gipsproducten, de rest wordt gestort. De sintels worden tegenwoordig grotendeels gestort. Groente-, fruit- en tuinafval worden sinds 1994 overal in Nederland gescheiden ingezameld en vervolgens gecomposteerd. Gescheiden inzameling van glas en papier was al eerder ingeburgerd en regelingen voor onder meer batterijen, tl-buizen en koelkasten, alsmede voor kunststofproducten zijn inmiddels ook van kracht geworden.
LIT. N.J.J. Gawronski, Groeiend silhouet van vuilverbranding, O.A. 1968, 50; F. Frischalowski, 700 jaar stadsreiniging, O.A. 1977, 250.
