noemt men sinds ca 1860 wel in het Engels een beding in een vervoerovereenkomst, waarbij de vervoerder zich ontheft van aansprakelijkheid voor de gevolgen van onachtzaamheden en verdere misdragingen van personen, welke hij voor de tenuitvoerlegging van die overeenkomst in het werk stelt. De vraag, in hoever men de geldigheid van dergelijke afspraken diende te aanvaarden, heeft de gemoederen lang en hevig beroerd in de tweede helft der vorige eeuw en het eerste kwart der huidige; doch langzamerhand zijn de tegenstanders ongeveer tot overeenstemming gekomen op deze grondslag, dat de vervoerder aansprakelijk moet zijn voor commerciële, doch niet voor nautische fouten (z Hague rules; Harteract).
Lit.: R. P. Cleveringa, Het nieuwe zeerecht, 3de dr., blz. 357; A. Blussé van Oud-Alblas, De „Hague Rules” in de Brusselsche conventie 1924, blz. 8-9; G. Marais, Les transports internationaux de marchandises par mer, blz. 4-6, 19-22, 136-144.
