(307-326), oudste zoon van Constantijn de Grote bij een van zijn minnaressen, Minervina, genoot het onderwijs van Lactantius en werd reeds op zeer jeugdige leeftijd als Caesar met het bestuur van Gallië bekleed, waar hij overwinningen op de Franken en Alamannen behaalde. In de oorlog tussen zijn vader en diens medekeizer Licinius verwierf hij met de vloot een belangrijke zege (324).
Na het Concilie van Nicaea (325) keerde hij naar Gallië terug, maar werd onderweg op bevel van zijn vader door vergif gedood. De reden is onzeker. Men zeide, dat zijn stiefmoeder, de keizerin Fausta hem van geweldpleging tegen haar beschuldigd had; dit zou ten onrechte zijn geschied en ook Fausta werd daarom enige maanden later gedood.
