Soliman is de naam van 3 Sultans van Turkije, te weten:
Soliman 1, een zoon van Bajesid I.
Nadat zijn vader in 1402 bij Angora was gevangen genomen, liet hij zich te Adrianopel tot sultan uitroepen, doch zag zich den troon betwisten door zijn broeder Moesa, werd in Adrianopel belegerd, op de vlugt gevangen genomen en aan zijn broeder uitgeleverd, die hem in 1410 deed worgen.
Soliman II el Kanani (de Groote), een zoon van Selim I, de meestberoemde sultan der Turken.
Hij werd geboren in 1496, was bij ’t overlijden zijns vaders (1520) stadhouder van Magnesia, gaf de door zijn vader verbeurd verklaarde goederen aan de oorspronkelijke eigenaars terug en bestrafte met gestrengheid de ambtenaren, die zich aan verkeerdheden schuldig maakten. De weigering der gewone schatting deed hem te velde trekken tegen Hongarije, waar hij zich meester maakte van Sjabatz, Semlin en Belgrado. Daarna maakte hij toebereidselen tot verovering van het eiland Rhodus, hetwelk na eene verdediging van 6 maanden den 25sten December 1522 door verraad bezweek. In April 1526 trok hij met 100000 man en 300 kanonnen op nieuw tegen Hongarije te velde en behaalde den 29sten Augustus de overwinning van Mohacs, waarna den 10den September Pesth en Ofen de poorten voor hem openden. Na het dempen van een opstand in Klein-Azië ondernam hij ter gunste van Johan Zapolya, banus van Siebenbürgen en door eene bepaalde partij tot Koning gekozen, in 1529 een derden veldtogt naar Hongarije, veroverde den 8sten September Ofen en rukte den 27sten van die maand met 120000 man voorwaarts naar Weenen; maar moest, na een verlies van 40000 man, den 14den Oktober het beleg voor deze stad opbreken. Nu keerde hij zijne wapenen naar het Oosten. Reeds in het najaar van 1533 zond hij een leger onder het bevel van zijn grootvizier Abraham naar Azië, waar de vestingen Ardsjisj, Achlath en Wan bezweken en Tebriz, de hoofdstad van Perzië, den 13den Juiij 1534 hem binnen hare muren ontving. Ook Bagdad werd eerlang ingenomen en vanhier het geheele land bestuurd.
Inmiddels had de vloot van Solman onder Barbarossa in 1533 aan de Spanjaarden Koron ontrukt, in 1534 de kusten van Italië en de eilanden der Middellandsche Zee verontrust en eindelijk Tunis veroverd, dat evenwel in 1535 door de expeditie van Karel V weder verloren ging. Soliman stelde zich daarvoor schadeloos door onderscheidene eilanden in den Archipel in bezit te nemen. In 1541 werd Hongarije wederom het tooneel van zijne veroveringsplannen. Hij maakte zich meester van de helft van het land, en de zoon van Zapolya moest zich met Siebenbürgen vergenoegen. Eindelijk werd in 1547 een vijfjarige wapenstilstand gesloten en aan Soliman eene jaarlijksche schatting van 50000 ducaten toegezegd. Daarop ondernam hij een tweejarigen oorlog tegen Perzië en vernieuwde in 1551 den strijd tegen Hongarije.
Eerst in 1562 werd de vrede met Hongarije gesloten. Hoewel hij den ouderdom van 76 jaren bereikt had, trok hij in 1566 nogmaals tegen Hongarije te velde, maar bezweek voor Szigeth op den 5den September van dat jaar. Met zijn overlijden eindigt de bloeitijd van het Turksche Rijk. De Turken huldigen hem als hun grootsten Vorst. Hij was voorspoedig in den oorlog, en tevens een wijs wetgever en schrander staatsman. Toch is hij niet vrij te pleiten van verregaande wreedheid; ter gunste namelijk van zijne meestgeliefde vrouw Roxelane deed hij al de kinderen, hem door andere vrouwen geschonken , ter dood brengen, om aan Selim, den zoon van eerstgenoemde, de troonopvolging te verzekeren.
Soliman III, een zoon van Ibrahim en een broeder van Mohammed IV.
Hij werd geboren in 1647, volgde dezen op in 1687, had met menigen opstand te worstelen, voerde een rampspoedigen oorlog in Hongarije, totdat hij Moestapha Köprili tot groot-vizier benoemde, en overleed in 1691.
