Rex (koning) was in de eerste eeuwen van den Romeinschen Staat de titel van den hoogsten ambtenaar. De koningen werden er aanvankelijk gekozen, en hunne magt was beperkt door den Senaat en het volk. De eerste 4 koningen waren afwisselend benoemd uit de stammen der Ramnes en Tities, en eerst Tarquinius Priscus zorgde, dat ook uit den stam der Luceres een koning gekozen werd.
Na den dood van een koning benoemde men een tusschenkoning (interrex), die met den Senaat over de koningskeuze beraadslaagde en de beslissing des volks in de comitia curiata vernam. Waren de verschillende magten het eens, dan werd de gekozene aanstonds tot koning geproclameerd. Deze bekleedde het voorzitterschap in den Senaat en in de volksvergadering, was bekleed met de uitvoerende magt en zorgde voor het handhaven der wetten; tevens was hij de hoogste regter en opperbevelhebber van het leger, alsmede opperpriester, maar geen pontifex maximus. Tot de teekenen zijner waardigheid behoorden 12 bijlbundeldragers en later schepter en kroon. Hij trok de inkomsten van het kroondomein, een gedeelte van den ager publicus, en werd na zijn overlijden op het Campus Martius ter aarde besteld.
