Hube (Romuald), een Poolsch regtsgeleerde, geboren te Warschau in 1803, studeerde aldaar en te Berlijn in de regten, keerde in 1825 naar zijne geboortestad terug en werd er eerst lector in de algemeene geschiedenis van het regt en in 1829 gewoon hoogleeraar in het kerkelijk en strafregt, terwijl zijn broeder Joseph Hube er tevens geplaatst werd als hoogleeraar in de regtsgeschiedenis. De gebeurtenissen van 1831 beroofden hem van zijn hoogleeraarsambt en hij ontving in 1832 eene regterlijke betrekking. Reeds in het volgende jaar echter werd hij als lid der wetgevende commissie voor Polen naar Petersburg geroepen, waar hij verschillende wetboeken voor Polen ontwierp. Daarna werd hij op de Keizerlijke kanselarij geplaatst, voorts tot staatsraad in werkelijke dienst benoemd en had vervolgens grooten invloed op de wetgeving in Rusland.
In 1846 vergezelde hij graaf Bludow naar Rome, en in 1850 werd hij geheim staatsraad en senator van het Keizerrijk. Hube gaf de „Fragmenta Ulpiani” en de „Institutiones Gaji” in het licht, schreef eene merkwaardige verhandeling, getiteld: „Doctrina de furtis ex jure Romano historice et dogmatice explicata”, en leverde in de Poolsche taal een werk over de „Beginselen van het strafregt”. Ook bevorderde hij de stichting van het regtsgeleerde tijdschrift: „Themis polska”.
