Ducos (Roger, graaf), een Fransch staatsman, aan wien na den 18den Brumaire met Bonaparte en Sieyès het consulschap opgedragen werd, aanschouwde het levenslicht nabij Bordeaux in 1754. Bij de uitbarsting der Revolutie was hij advocaat; in 1792 werd hij lid der Nationale Conventie, stemde vóór de veroordeeling des Konings en zag zich in 1794 gekozen tot voorzitter van de club der Jacobijnen.
Hij was een ijverig democraat, doch nam weinig deel aan de daden der mannen van het Schrikbewind, terwijl hij evenmin medewerkte tot den val van dit laatste. Ten tijde van het Directoire verdedigde hij de Republiek tegen de lagen der Koningsgezinden. Na den 18den Fructidor werd hij door een district te Parijs afgevaardigd naar het Wetgevend Ligchaam, doch de verkiezing onwettig verklaard. Eerst in 1799 kwam hij door den invloed van Barras met Merlin de Douai in het Directoire. Later onderwierp hij zich aan de plannen van Sieyès, en na den 18den Brumaire werd hij lid van het voorloopig consulschap. Toen hij die betrekking aan Lebrun moest afstaan, werd hij vice-president van den Senaat, bij de stichting van het Keizerrijk in den gravenstand opgenomen en na Napoleons terugkeer in 1815 tot pair benoemd. Na de tweede Restauratie moest hij, als een der koningsmoorders, Frankrijk verlaten, en kwam in Maart 1816 in de nabijheid van Ulm door het omvallen van zijn wagen om het leven.
Voorts vermeldt de geschiedenis der Fransche Revolutie Jean François Ducos, den zoon van een bemiddeld koopman te Bordeaux. In 1791 werd hij op 26-jarigen leeftijd lid van de Wetgevende Vergadering en daarna van de Nationale Conventie. Hij verdedigde de beginselen der Girondijnen en deelde in hun lot. Hij verloor met Vergniaud en anderen den 31sten October 1793 het leven onder de valbijl der guillotine, nadat hij in den hieraan voorafgaanden nacht bij het laatste banket der Girondijnen eene geestige redevoering had gehouden.
