Colloredo is de naam van een aanzienlijk adellijk geslacht in Oostenrijk, hetwelk afkomstig is van het huis der vrijheeren van Wallsee in Schwaben. Als stamvader wordt Wilhelm aangemerkt, die in 1302 het kasteel Colloredo bij Mels in Friaul deed verrijzen. Zijne 3 zonen stichtten even zoovele lijnen, namelijk Asquinus de Asquinische, die in 1693 uitstierf, — Bernhard de Bernhardinische, die zich later in verschillende takken verdeelde, — en Weickhardt de jongere lijn, terwijl een nakomeling van dezen, Ferdinand (1635—1689), door zijne twee zonen Hiéronymus en Rudolf de thans nog bloeijende lijnen deed ontstaan, eene vorstelijke en eene grafelijke. Merkwaardige leden van dat geslacht waren:
Hiéronmus von Colloredo, geboren in 1582, een broeder van laatstvermelden Rudolf. Hij diende in den Dertigjarigen oorlog, werd door Ferdinand III tot veldmaarschalk benoemd, voorts tot groot-prior van de Malteser orde en tot bevelvoerend generaal in Bohemen. Hij onderscheidde zich door zijne dappere verdediging van Praag, en overleed aldaar den 27sten Januarij 1657.
Joseph, graaf von Colloredo-Mels en Wallsee. Hij werd geboren te Regensburg in 1735, onderscheidde zich in den Zevenjarigen oorlog, geraakte in Breslau krijgsgevangen, werd echter weldra luitenant-veldmaarschalk, vergezelde keizer Jozef II naar Frankrijk en zag zich belast met het opperbestuur over de artillerie. Hij deed deze eene aanmerkelijke verbetering ondergaan en werd om die reden tot veldtuigmeester bevorderd. In den oorlog tegen de Turken bestuurde hij de bestorming van Belgrado, voerde het opperbevel over het observatie-leger aan de Pruissische grenzen en zag zich belast met de leiding der zaken van den Hofkrijgsraad. Ook in de jaren 1813 en 1814 was hij als grijsaard nog ijverig werkzaam, en hij overleed den 26sten November 1818.
Franz Gundaccar, prins von Colloredo-Mansfeld, geboren in 1751. Hij bekleedde de aanzienlijke betrekkingen van ambassadeur te Madrid, eerste commissaris bij het Rijkskamergeregt, vice-kanselier des rijks en minister van Oorlog, en bevorderde in den aanvang dezer eeuw het sluiten van een Oostenrijksch-Engelsch-Russisch verbond. Hij overleed in 1807.
Hiéronymus, graaf von Colloredo, een zoon van den voorgaande. Hij werd geboren in 1775, nam dienst bij het Oostenrijksche leger, woonde eenige veldtogten bij en klom in 1794 op tot kapitein. Hij werd in Frankrijk gevangen genomen, maar ontsnapte in 1795, trok in het volgende jaar onder Wurmser naar Italië, klom weldra op tot luitenant-veldmaarschalk, voerde in 1813 het bevel over 2 divisiën van den regtervleugel van Gyulay, streed met roem bij Dresden en Kulm, werd tot veldtuigmeester bevorderd, commandeerde in den volkerenslag bij Leipzig het eerste Oostenrijksche armeecorps, doch moest daarna wegens eene wonde eenigen tijd rust nemen. Later stond hij aan het hoofd van corpsen aan de BovenRijn, in Bourgondië enz., en overleed te Weenen den 23sten Julij 1822.
Ferdinand, graaf von Colloredo-Mansfeld, een broeder van den voorgaande. Hij werd geboren te Weenen den 30den Julij 1777, studeerde te Würzburg en te Göttingen, streed als majoor bij Aspern en Wagram, bekleedde vervolgens eenige aanzienlijke betrekkingen, nam in 1848 bij den aanvang der volksbeweging te Weenen de vlugt naar zijne goederen, en overleed aldaar den 10den December van dat jaar.
Franz de Paula Gundaccar, prins von Colloredo-Mansfeld, een zoon van Híéronymus. Hij werd geboren te Weenen den 8sten November 1802, trad in Oostenrijksche diensten beijverde zich in 1848 als generaal-majoor om de woelingen te dempen. Hij werd weldra benoemd tot luitenant-veldmaarschalk, zocht zich staande te houden op het eiland Schütt in de Donau en bevond zich daarna vóór Komorn. In 1850 werd hij belast met het opperbevel over het 2de arméecorps, en overleed den 28sten Mei 1852.
Franz de Paula, graaf van Colloredo, geboren den 29sten October 1799. Hij betrad in 1820, als toegevoegd aan het Oostenrijksch gezantschap te Londen, de diplomatische loopbaan, bevond zich in dergelijke betrekking aan onderscheidene hoven, was in 1843 gezant te Petersburg, was in Maart 1848 korten tijd bekleed met het voorzitterschap van den Duitschen Bond te Frankfort, en ging in 1849 naar Londen als ambassadeur. Na verloop van eenige maanden keerde hij terug, maar was er van 1852 tot 1856 wederom in die betrekking werkzaam. Nadat hij vervolgens zijn Keizer te Kome vertegenwoordigd had, begaf hij zich in 1859 als Oostenrijksch gevolmagtigde naar de vredesconferentie te Zürich, en overleed aldaar op den 26sten October van laatstgenoemd jaar. Hij was de laatste mannelijke telg der oudere Bernhardinische lijn.
Collot-Descoltins Collot-Descoltins (Hippolyte Victor), een verdienstelijk Fransch scheikundige, werd geboren te Caen in 1773, vergezelde in 1798 Napoleon naar Egypte en werd vervolgens te Parijs in de Ecoles des mines met de directie van een laboratorium belast. Hij overleed in 1815, nadat hij veel gewerkt en geschreven had met betrekking tot de ontleding der delfstoffen. Hij ontdekte het iridium, wees be paalde kenmerken aan voor de aanwezigheid van steenkolen enz.
