Collot d’Herbois (Jean Marie), een van de bloedige mannen der Fransche Omwenteling, werd geboren te Parijs in 1750, ontving een goede opvoeding, trok als tooneelspeler en tooneeldichter door Frankrijk, Nederland en België en vond wegens zijne fraaije gestalte en welluidende stem overal toejuiching. Nadat hij te Genève republikeinsche beginselen had opgedaan, snelde hij in 1789 naar Parijs, baarde er opzien als volksredenaar en won veler gunst door zijn „Almanach du père Gérard”. Weldra was hij er lid van den gemeenteraad en van de Nationale Conventie. Daar deed hij het voorstel, om het doodvonnis uit te spreken over de uitgewekenen en den Koning in staat van beschuldiging te stellen.
Toen hierover beraadslaagd werd, bevond hij zich in Orléans, maar hij zond een schriftelijk votum des doods. Met Robespierre vervolgde hij de Girondijnen en werd voorzitter van de club der Jacobijnen en hun vertegenwoordiger in het Comité de salut public. Na de verovering van Lyon zond Robespierre hem als regter derwaarts, en hij deed er de gevangenen bij geheele hoopen neersabelen en doodschieten. Hij nam met geestdrift deel aan de twisten tusschen de Jacobijnen en de Cordeliers en deed het voorstel tot eene landing op de Engelsche kust. Zijne populariteit was zelfs Robespierre een doorn in het oog. Na den val van dezen, waartoe hij medewerkte, werd Collot d'Herbois niettemin door Lecointre als een der beulen van Frankrijk aangeklaagd, uit de Nationale Conventie verwijderd en vervolgens tot deportatie naar Cayenne veroordeeld. Daar zijn woelzieke geest zelfs hier niet tot rust kwam, zond men hem naar Sinamari, waar hij aan de gevolgen van misbruik van sterken drank in een hospitaal den 8sten Januarij 1796 overleed. Van zijne talrijke tooneelstukken vond alleen ,,Le paysan magistrat (1777 en later bij herhaling)” een duurzamen bijval.
