(Armand) Carrel een Fransch dagbladschrijver en leider der republikeinsche partij, werd geboren te Rouen den 8sten Mei 1800, bezocht de militaire school te St. Cyr en werd in 1819 geplaatst als sous-lieutenant bij het 29ste regiment infanterie, hetwelk te Béfort en Breisach in garnizoen lag. Toen reeds was hij in eene zamenzwering gewikkeld, wier ontdekking evenwel voor hem wegens zijn jeugdigen leeftijd geene erge gevolgen had. Weldra voegde hij zich bij het vrijcorps, dat generaal Mina te Barcelona uit Italiaansche en Fransche vlugtelingen vormde.
Hij werd gevangen genomen en naar Frankrijk teruggebragt, waar de krijgsraad te Toulon hem ter dood veroordeelde. Een gebrek in den vorm van het vonnis redde zijn leven. Hij bleef een jaar in hechtenis, begaf zich toen naar Parijs, knoopte er betrekking aan met Thierry en schreef op diens aanraden eene schets der geschiedenis van Schotland, die in 1827 gevolgd werd door een tafereel der contra-revolutie in Engeland onder Karel II en Jacobus II.
In 1830 vereenigde hij zich met Mignet en Thiers tot de uitgave van den „National”, die zich weldra aan het hoofd bevond der oppositie-bladen. Toen zijne medewerkers zich terugtrokken, bleef hij alleen met de redactie belast, en na de Julij-omwenteling werd hem de betrekking aangeboden van prefect van het departement Cantal in Auvergne, welke hij echter van de hand wees. Hij bleef redacteur van den „National”, waarin hij met de grootste volharding de beginselen der volkssouvereiniteit ontwikkelde. Om die reden bedankte hij voor eene officiersplaats bij de Nationale garde en weigerde de Julij-decoratie aan te nemen, omdat hij geen eed van trouw verkoos te zweren aan een koning. Zijne staatkundige geloofsbelijdenis was in korte woorden: „Eene republiek in Frankrijk en eene republikeinsche propaganda in het buitenland”. Hij was de gevaarlijkste tegenstander der regering, daar hij zoowel uitmuntte door den gloed zijner voorstellingen als door de scherpzinnigheid, waarmede hij de fouten der gezaghebbers ontdekte en blootlegde. Tevens hield hij zich verwijderd van alle heimelijke zamenspanningen, zoodat zijn naam als eerlijk man ongekrenkt bleef.
Toen na de bewegingen in Junij 1832 te Parijs deze stad in staat van beleg gesteld werd, omringde de policie zijne woning en het bureau van den „National”, en wederom werd hij door eene toevallige omstandigheid bewaard voor de gevangenis en voor het oordeel van den krijgsraad, en toen hij zich later ter beschikking stelde van den burgerlijken regter, wist niemand eenige aanklagt tegen hem in te brengen. In 1833 werd hij in een duël zwaar gewond, ondervond algemeene deelneming en was op eene edelmoedige wijze de voorspraak van zijne staatkundige vijanden. Als redacteur werd hij tot 1/2 jaar gevangenisstraf veroordeeld en nam de vlugt naar Londen, omdat hij zich nog zwak gevoelde, waarna hij later vrijwillig die straf onderging. Hij voorzag den ongelukkigen afloop der republikeinsche beweging in 1834, maar hij zocht vervolgens het rampzalig overschot der volksvrijheid met moed en volharding te verdedigen. De Kamer der Pairs werd belast met het regtsgeding der gevangene republikeinen, en toen de „National” het onwettige daarvan aantoonde, werd zijn tijdelijke redacteur Rouen voor de balie der Pairs gedaagd. De aangeklaagde droeg zijne verdediging op aan Carrel, die verlof ontving, om zijne gevangenis te verlaten en zijn vriend te verdedigen.
Carrel trad den 16den December 1834 echter niet op als verdediger van een beschuldigde, maar als aanklager en regter der Kamer. Hij wees haar inzonderheid op het bloedig vonnis, over Ney uitgesproken, en toen de voorzitter hem tot de orde riep, gaf hij tot bescheid, dat hij er trotsch op was, de eerste te wezen, die in naam van Frankrijk tegen dien afschuwelijken moord protesteerde. Daverende toejuichingen werden van de tribunes gehoord; de voorzitter ontnam aan den verdediger het regt om te spreken, maar uit de Pairs rees een wapenbroeder van Ney, de generaal Excelmans, van zijne zitplaats op en verklaarde, dat hij het geheel en al eens was met den spreker. Er ontstond eene geweldige beweging en zonder het slot der verdediging te hooren, veroordeelde de Kamer der Pairs den verantwoordelijken redacteur van den National tot 10000 franks boete en 2 jaar gevangenis. Alle dagbladen keurden zulk eene handelwijze af; de boete was door vrijwillige inschrijvingen in weinige dagen bij elkander gebragt, en de „National” maakte met regtmatigen hoogmoed de lijst der inschrijvers bekend, waaronder zich de aanzienlijkste mannen van Frankrijk bevonden.
De aanklagten tegen den „National” volgden nu met snelheid elkander op, maar bijna altijd was de uitspraak der gezworenen eene nederlaag voor de regéring. Zelfs werd het blad vrijgesproken, toen daarin de leer verkondigd was (1835), dat een vorst wel regéren, maar niet persoonlijk de staatsaangelegenheden besturen mag, waarbij Carrel als verdediger op het feit wees, dat Thiers reeds ten tijde der Restauratie dat gevoelen nog veel scherper geopenbaard had. De aanslag van Fieschi gaf aanleiding tot nieuwe vervolgingen en daarbij geraakte Carrel 8 dagen lang in hechtenis. Te vergeefs streed hij met den meesten ijver tegen de beruchte Septemberwetten, die de regéring in staat stelden, om de laatste overblijfselen der volksvrijheid te vernietigen. Hij was daardoor gedwongen tot beperking zijner polemiek. Wegens laaghartige aanvallen van den dagbladschrijver Emile de Girardin zoowel tegen den „National” als tegen Carrel zelven, kwam het tusschen die beiden tot een tweegevecht, waarin Carrel zwaar gewond werd, zoodat hij na verloop van 2 dagen — den 2den Julij 1836 — overleed. Zijne laatste woorden waren „Frankrijk, vrienden, de republiek, vrijheid!” Meer dan 10000 personen vergezelden het stoffelijk overschot naar de laatste rustplaats, en vriend en vijand bragten hulde aan zijne groote talenten en aan zijn edel karakter.
