Deze naam herinnert aan de Indianenboeken, waarin verhaald werd van de „Bleekgezichten”, die, aan den martelpaal reeds zwaar beproefd, bovendien op deze wijze hun haardos moesten verliezen.
Een Indiaan met een bloeddorstig gezicht naderde dan het slachtoffer bij den flikkerenden schijn van een houtvuur, zwaaide onder het uiten van een aantal vreselijke kreten zijn scalpeermes en scheidde met één deskundige snede de schedelhuid met hoofdhaar van den schedel, hetgeen hem in de achting van zijn rasgenoten deed stijgen.
Dat lang niet alle Indianen dit wrede bedrijf uitoefenden en het veel minder voorkwam, dan men ons wel heeft willen doen geloven, staat vast.
Het schijnt wel te zijn voorgekomen, dat gescalpeerde mensen van hun vreselijke wonden herstelden en zonder bezwaar voortleefden, zij het dan zonder hoofdhaar.
