is een prachtige, donkerblauwe verfstof, uit planten verkregen.
Reeds in den tijd van de Ver. Oost-Indische Compagnie gebruikte men deze verfstof, waarvan de plant vooral op Java, maar ook in Achter-Indië gekweekt werd.
De indigo-plant wordt uit zaad gekweekt. Eerst zaait men het zaad uit op kweekbedden, om een maand later de jonge plantjes uit te planten; na vijf maanden kan men dan de plant gaan snijden en dit na telkens drie maanden nog twee maal herhalen.
De geoogste bladeren, legt men in bakken en bedekt ze dan met een klein laagje water. Als de bladeren er een uur of acht in gelegen hebben, is daarin het, in het blad gebonden aanwezige, indigoblauw opgelost.
Die gekleurde vloeistof wordt dan in een anderen bak gebracht en daar heftig in beweging gebracht, zodat de lucht vrijelijk kan toetreden.
Het „indoxyl” dat zich in de vloeistof bevindt, wordt dan tot indigo geoxydeerd. De indigo-pap wordt verder nog gefiltreerd en ondergaat nog enige andere bewerkingen, om tenslotte tot koekjes samengeperst te worden.
Vroeger was de indigo-verbouw van meer betekenis dan thans. De uitvinding van de aniline-verfstoffen en andere chemische kleurstoffen heeft de cultuur zeer veel schade toegebracht. Toch is ze nog steeds van enige betekenis. Op Java zelf gebruikt men nog vrijwel geen ander blauw dan indigo.
Ikat- en batikweefsel, waarover ik jullie al eerder sprak, zijn in de blauwe delen steeds met indigo geverfd.
