AFRONDING, v. (-en), het afronden;
— de ronde vorm van een voorwerp op eene figuur, die men afgerond heeft;
— de kromme lijn door het afronden ontstaan;
— dat gedeelte van een voorwerp of van eene figuur waar zij afgerond zijn;
— (vestingb.) de cirkelboog die den hoek vervangt: de afrondingen der gracht;
— (geschutg.) afronding der ziel, (vaneen stuk geschut) de rond bijloopende vereeniging van den cilindervormigen wand der ziel met den stootbodem.