(Fr.: tension électrique; Du.: elektrische Spannung; Eng.: electric voltage), of elektrische potentiaal V of U (SI: V), in ieder punt van een ruimte waar een elektrisch veld heerst dat rotatievrij (vrij van wervels; zie Elektromagnetisme) is, een grootheid die de arbeid aangeeft nodig om een positieve eenheidslading vanuit het oneindige (of vanuit enigerlei andere plaats waar volgens afspraak een lading in rust een totale energie nul heeft) naar het desbetreffende punt (gekarakteriseerd door zijn plaatsvector r) te brengen; V hangt samen met de elektrische veldsterkte E volgens:
V(r) = − ∫∞r E ∙ τ dl
waarbij geïntegreerd wordt langs een traject l, dat in ieder punt een eenheidsvector τ bezit, waarvan de richting bepaald wordt door de raaklijn in dat punt aan l.
Voor het potentiaalverschil ∆V tussen twee punten in de ruimte met plaatsvectoren r1 en r2 geldt per definitie:
∆V = V(r1 − V(r2)
Voor elektrostatische E-velden hangt het resultaat van de integratie niet van de gekozen weg af. Men kan aantonen dat voor zulke velden algemeen geldt:
∂²V/∂x² + ∂²V/∂y² + ∂²V/∂z² = − ϱ/ε0
waarbij ϱ de hoeveelheid per eenheid van volume voorstelt van de ladingen, die het veld bepalen. Men noemt deze vergelijking de vergelijking van Poisson, die daar waar geldt ϱ = 0 overgaat in de vergelijking van Laplace. Voorts zie Elektromagnetisme.