(Fr.: courant électrique; Du.: elektrischer Strom; Eng.: electric current), symbool: i of I (SI: A), de hoeveelheid lading die per tijd een oppervlak passeert.
In vele gevallen zijn het de elektronen in geleidende materialen (metalen), die onder invloed van een elektrisch veld een driftsnelheid krijgen. Elektrische stromen kunnen echter ook optreden in gassen (gasontlading, bliksem) of in geleidende vloeistoffen, zoals elektrolyten, waarbij dan zowel elektronen als geladen atomen of moleculen (ionen) voor een transport van lading kunnen zorgen. Een elektrische stroom die niet varieert in de tijd wordt een stationaire stroom of gelijkstroom (Eng.: direct current, afgekort: DC) genoemd. Een andere technisch belangrijke categorie wordt gevormd door de wisselstromen (Eng.: alternating current, afgekort AC), gekenmerkt door het feit dat de richting waarin de lading wordt getransporteerd, periodiek wisselt. Het aantal malen dat de stroom van ladingdragers per seconde van richting verandert, is 2v, waarin v de frequentie van de wisselstroom is. Veelal varieert de hoeveelheid getransporteerde lading volgens een sinusfunctie van de tijd:
i(t) = I0 sin 2𝜋vt
waarin I0 de amplitude van de stroom is. Elektrische stromen in geleiders maken zich kenbaar doordat ze in de ruimte eromheen een magnetisch veld produceren, waardoor andere stroomvoerende elementen een kracht ondervinden en doordat ze de geleider verwarmen.
Een ruimte waarin sprake is van bewegende lading kan gekarakteriseerd worden door een vectorveld J, de stroomdichtheid (Fr.: densité de courant; Du.: Stromdichte; Eng.: current density) waarbij J in ieder punt van de ruimte aangeeft hoeveel lading er per tijd per oppervlakte passeert (SI: A m−2) waarbij het oppervlak loodrecht op de stroomrichting in het desbetreffende punt gekozen moet worden (richting van J). (Voorts zie Elektromagnetisme; Skineffect; Halfgeleider).