Overeenkomst tussen artiest en platenmaatschappij. Er bestaan grofweg twee typen platencontracten, een artiestenovereenkomst en een licentieovereenkomst.
Bij een artiestenovereenkomst neemt de platenmaatschappij de plaatopname en de andere productiekosten voor haar rekening. De artiest heeft daar verder geen omkijken naar en vanaf het eerste verkochte exemplaar een royaltypercentage. De hoogte daarvan is uiteraard geheel afhankelijk van de marktwaarde van de artiest. Het komt voor dat een beginnende band voor haar eerste single slechts 1 procent krijgt, terwijl een internationale topact soms méér dan 20 procent ontvangt. Bij een eerste contract is een royalty tussen de 6 en 10 procent redelijk. De andere mogelijkheid is de licentieovereenkomst. Daarbij financiert de artiest zelf de opname en blijft hij eigenaar van de mastertapes. De banden geeft hij voor een bepaalde periode in licentie aan de platenmaatschappij. Bij zo’n licentiedeal ligt het financiële risico grotendeels bij de artiest en is het royaltypercentage derhalve een stuk hoger, zo tussen de 16 en 25 procent. Bij het afleveren van de mastertape ontvangt de artiest een niet-terugvorderbaar voorschot waarvan hij de studio en andere productiekosten kan betalen en eventueel een deel in eigen zak kan steken. Dit voorschot wordt verrekend met de royalties. De artiest krijgt pas weer uitbetaald als zijn royalties méér bedragen dan het voorschot dat hij heeft ontvangen.
Licentiedeals komen vooral voor bij gearriveerde acts, die kapitaalkrachtig genoeg zijn om hun plaatopname zelf te kunnen financieren. Behalve het hogere royaltypercentage is er nog een argument om een licentiedeal af te sluiten. Door een hoog voorschot te bedingen bereikt de artiest dat de maatschappij enorm haar best zal doen van de plaat een groot succes te maken. Veel platendeals zijn een mengvorm van deze twee uitersten. Zo komt het voor dat bij een artiestenovereenkomst pas royalties worden betaald als de helft van de opnamekosten zijn ingelopen. Bij heel bekende of ‘hotte’ acts kan het gebeuren dat ook voor een artiestencontract een voorschot wordt gegeven. In alle varianten komt het vaak voor dat er geen vast royaltypercentage wordt afgesproken maar eentje dat oploopt als de plaatverkoop een bepaald punt bereikt, bijvoorbeeld bij tienduizend exemplaren. Zoiets heet een sliding scale.
