v. (-n, -s), methode ter berekening van krachten en verplaatsingen in constructies met statische en dynamische problemen.
Bij de eindige-elementenmethode is het gedrag van de afzonderlijke elementen (staaf, balk, ring, vlakte-element en knooppunt) bekend. De berekening geschiedt met behulp van de computer. Geometrie en materiaaleigenschappen van de constructie zijn uitgangspunten voor het verdelen in elementen. Toepassingsgebieden liggen vooral bij zeer grote constructies die met model- en schaalwetten moeilijk te berekenen zijn, zoals: mammoettankers, zeer grote vliegtuigen (Concorde); verder in de warmteen stromingstechniek en biomechanica (m.n. ter bepaling van de sterkte en vervorming van beenderen onder belasting ten behoeve van prothesen).
