Demonstranten uiten hun collectieve mening vreedzaam in de openbare ruimte, zonder de lokale orde of publieke veiligheid ernstig te verstoren.
De kunst van demonstreren is om op drukke plekken kortstondig de aandacht te trekken. De aansprekende boodschap moet daarna via sociale media viraal gaan en in de populaire pers en op TV zo vaak mogelijk terugkeren.
Op locatie maakt de menigte demonstranten gebruik van performatief gedrag. Mediageniek theater met flyers, borden, spreekkoren, zang, muzikale intermezzo's, charismatische sprekers, originele slogans en ludieke acties speelt hierin een sleutelrol. Het doel is op geloofwaardige wijze de publieke opinie te beïnvloeden en steun te mobiliseren. Hierna doet online de rest. Contraproductief gedrag zoals gezichtsbedekking, langdurige blokkades, moedwillig vandalisme of pure gewelddadigheid leidt af van de boodschap en legitimeert overheidsingrijpen. Dit kan potentiële sympathisanten onder de zwijgende meerderheid vervreemden.
Demonstranten in de oorspronkelijke betekenis alsook betogers, stakers, voetbalsupporters, actievoerders en burgerlijk verzet plegers willen een boodschap afgeven. Zij protesteren voor het ministerie tegen het politieke beleid, plegen collectief verzet tegen de heersende macht, bieden massale weerstand tegen maatschappelijke veranderingen of manifesteren in grote getalen hun diepe afkeer van een vertegenwoordiger van de tegenpartij. En vervolgens worden offline beelden soms welbewust onevenredig uitvergroot. Dit alles schuurt al of niet opzettelijk met wet- en regelgeving en het algemeen belang. In de samenleving komt daarmee het gekoesterde recht op demonstreren onder druk te staan.
