Er gaat geen sportseizoen voorbij of de krant maakt melding van sportlieden, die een unieke prestatie leveren . . . om aan het einde van een wedstrijd of een race als menselijke wrakken ineen te storten. In heel veel gevallen zijn deze mensen het slachtoffer van ‘doping’: het gebruik van opwekkende middelen, die vaak schadelijk zijn, maar de prestaties tijdelijk sterk kunnen verhogen.
Stimulerende middelen mogen niet allemaal over één kam geschoren worden. Er zijn er, die de lichaamsconditie of het prestatievermogen van de sportman ten goede komen zonder dat ze zijn lichaam schade toebrengen. Van ‘doping’ is pas sprake als roekeloze atleten of meedogenloze trainers stimulerende middelen gaan gebruiken, die wél een schadelijke uitwerking op het lichaam hebben. De sportman, die ze gebruikt, komt meestal wel tot hogere prestaties - maar die prestaties gaan zó ten koste van het lichaam, dat de man na de wedstrijd (als de middelen zijn uitgewerkt) heel vaak onder medische behandeling moet worden gesteld.
Na de oorlog is ‘doping’ in de sport een waar probleem geworden; vooral in die sporten, waarin het niet langer om de sportieve prestatie ging maar om het geld, dat ermee verdiend kon worden. Internationale sportorganisaties zien er tegenwoordig meestal op toe, dat er geen gebruik wordt gemaakt van ‘dope’. Uitgeroeid is het kwaad echter nog lang niet.