(Collectieve Arbeids Overeenkomst) Wie vroeger werk zocht, stapte naar de directeur of de personeelschef van een bedrijf, bood zijn diensten aan en begon daarna te onderhandelen over het loon, dat hij wilde verdienen. In sommige beroepen doet deze methode nog steeds opgeld - maar in heel veel andere sectoren van het bedrijfsleven is deze persoonlijke wijze van onderhandelen uit de tijd.
Inplaats daarvan hebben zowel de werkzoekende als degene, die werk te vergeven heeft, zich te houden aan de Collectieve Arbeidsovereenkomst (C.A.O.) voor de betreffende bedrijfssector.Collectieve arbeidsovereenkomsten zijn tot stand gekomen tussen de gezamenlijke werkgevers en de gezamenlijke werknemers in een bepaalde bedrijfstak (de metaalindustrie bijv.). Na vaak lang onderhandelen tussen de vereniging van werkgevers en de vakverenigingen is in de C.A.O. nauwkeurig vastgelegd hoeveel loon er betaald zal worden; hoeveel vakantie de arbeiders krijgen; hoe lang ze voor dat loon moeten werken; welke premies ze zullen krijgen voor overwerk, enz. Als zo’n C.A.O. eenmaal tot stand gekomen is, heeft iedereen in de desbetreffende bedrijfstak zich daaraan te houden. De werkgevers zijn strafbaar als ze hun arbeiders minder (of meer!) betalen; de arbeiders zijn in overtreding als ze langer vakantie nemen, korter werken, enz.
Van tijd tot tijd beginnen werkgevers en werknemers nieuwe onderhandelingen om aflopende C.A.O.’s te herzien. Als ze tot overeenstemming zijn gekomen moet die nieuwe overeenkomst eerst nog door de regering worden goedgekeurd voordat ze in werking kan treden.