(406 - 453) In het jaar 433 werd Attila samen met zijn broer Bleda leider van de Hunnen, een woeste krijgersstam in het zuidoosten van Europa. Elf jaar later had Attila zijn broer vermoord en begon hij aan het hoofd van zijn horden aan een reusachtige veroveringstocht.
Na alle stammen ten zuiden en oosten van zijn gebied onder de voet gelopen te hebben, voerde hij zijn bloeddorstige troepen naar het westen, in de richting van het Romeinse Rijk. Aanvankelijk verpletterden de Hunnen elke tegenstand. Maar tenslotte vond Attila een man, die hem durfde weerstaan: de grote Romeinse veldheer Flavius Aetius, die zijn legers versterkt had met de troepen van Theodoric, koning der Visigothen. De twee legermachten ontmoetten elkaar te Chälon en de strijd die ontbrandde, was zó hevig, dat volgens de legende de gesneuvelden het gevecht in de lucht voortzetten. Op het slagveld bleven 250.000 doden achter - maar tenslotte blies Attila de aftocht. De Hunnenleider stierf in 453.
Zijn lichaam werd begraven in een driedubbele kist van achtereenvolgens goud, zilver en ijzer. De mannen die hun leider begroeven, werden later door Attila’s opvolger gedood: niemand mocht weten, waar de ‘Gesel Gods’ (zoals hij genoemd werd) begraven lag.