Ook wel Hoogzaal of Doxaal genoemd — in dit laatste woord merkt men de verwantschap op met „doxologie” — is een in middeleeuwsche kerken voorkomende verhevene galerij of tribune, opgericht bij de grens tusschen koor en schip. Het oxaal dient tot plaats voor het zangkoor, terwijl van daar bij solemneele missen het epistel en het evangelie gezongen worden.
De meeste oxalen in ons land en in België zijn verdwenen; hiertoe behoort het oxaal in de voormalige Mariakerk en dat in de Domkerk te Utrecht, alsmede een prachtexemplaar van marmer en albast uit de St. Janskerk in Den Bosch. Thans zijn er hier te lande nog maar enkele, nl. in de St. Joriskerk te Amersfoort, een rijk Gothisch werk (begin XVIe eeuw), in de O. L. Vrouwekerk te Maastricht, in de St. Cunerakerk te Rhenen met fraai beeldhouwwerk (pl.m. 1540), te Oosterend in Friesland (1554), in de kerk van het voormalige klooster te Ter Apel (pl.m. 1467) en een eenvoudig houten oxaal te Holwierde uit het laatst van de XVe eeuw.
