is een in onze taal ingeslopen vreemd woord, dat afgeleid is van het Latijnsche epistula, welk woord brief beteekent. In het dagelijksch leven worden dan ook brief en epistel vrijwel door elkander gebruikt.
De Duitsche geleerde Adolf Deissmann, thans hoogleeraar te Berlijn, heeft echter (zie zijn Bibeistudien, bl. 190 vlg.) het woord epistel gebruikt om bepaalde brieven uit het Nieuwe Testament van andere te onderscheiden en verschillende geleerden zijn daarin met Deissmann meegegaan. Deissmann wil brief noemen die brieven, waarvan vaststaat, dat de schrijver metterdaad aan de lezers, die op een andere plaats woonden, iets wilde berichten, terwijl hij epistel noemt zulke geschriften, die wel min of meer den vorm van een brief hebben, doch inderdaad verhandelingen zijn over het een of andere onderwerp, die van meetaf bestemd waren voor een grooter publiek (vgl. onze open brieven) en dus niet aan bepaalde lezers waren gericht.
Zoo zouden dus met name de brief aan de Hebreen en 1 Petrus, Jacobus en de zeven brieven in de Openbaring van Johannes epistels zijn. En de schrijvers van deze boeken zouden zich aangesloten hebben bij een gebruik dat in de Hellenistische wereld veelvuldig voorkomt, het kiezen van den briefvorm voor een verhandeling.
De onderscheiding van Deissmann c.s. verdient geen aanbeveling". Men kan toegeven, dat er verschil is tusschen brief en brief, en dat de eene een veel meer persoonlijk karakter draagt dan de andere.
Dit maakt het echter niet noodzakelijk te aanvaarden, dat de door Deissmann epistel genoemde brieven niet als echte brieven zijn verzonden. Het is niet in te zien, waarom we hier een eigen genre zouden aannemen en welk verschil dit maken zou bij de verklaring.
Een brief aan een persoon draagt van zelf een ander karakter dan die aan een gemeente en een brief aan een reeks gemeenten als 1 Petr. en wellicht ook Jacobus kan ongeveer worden, wat wij noemen, een open brief. Maar een open brief blijft een brief, gericht aan een bepaald publiek, hoe groot dit dan moge zijn.
Een brief heeft altijd een meer persoonlijk karakter dan een verhandeling, kan in vorm en ordening van de stof meer vrijheid zich veroorloven en vindt zijn aanleiding in bepaalde concrete omstandigheden.
