I. Miltiades, Atheensch veldheer, zoon van Cimon, was in 524 vóór Chr. archont te Athene, later, pl.m. 518, zelfstandig vorst in de Thracische Chersonesus.
Toen koning Darius, 514, tegen de Scythen optrok, werd aan hem en andere voorname Joniërs de wacht bij de brug over de Ister (Donau) opgedragen. Ten einde den Perzischen koning den terugtocht af te snijden, drong hij, hoewel tevergeefs, er op aan, de brug af te breken.
Nadat hij Lemnos aan de Perzen ontrukt had (500) vluchtte hij voor de dreigende Scythen naar Athene, waar hij van tyrannie aangeklaagd doch vrijgesproken werd. In den eersten Perzischen oorlog bewees hij zijn vaderland de beste diensten en versloeg als strateeg in de vlakte van Maráthon met 10.000 Atheners de tiendubbele legermacht der Perzen (490).
Tengevolge van eene buiten zijn toedoen mislukte onderneming tegen Paros (489), viel hij onverdiend bij zijn medeburgers in ongenade, en werd hij veroordeeld tot een boete van 50 talenten. Toen hij die som niet kon betalen, wierp men hem in de gevangenis, waar hij aan eene voor Paros bekomen verwonding stierf.II. Miltiades, Klein-Aziatisch apologeet uit de tweede eeuw, schreef een werk in twee boeken tegen de heidenen, een evenzeer in twee boeken tegen de Joden, dan een Apologie, bestreed voorts de Montanisten en Valentinianen. Reeds in de dagen van Eusebius bestonden zijn boeken niet meer.
III. Miltiades, bisschop van Rome I 311—314, hield in 313 een Synode, op welke Donatus veroordeeld werd.
