De Hebreeuwsche uitdrukkingen Kos, Kephos (1 Kron. 29 : 17; Gen. 40 : 11—13; Ex. 37 : 16) geven te kennen, dat op den beker een deksel was. De beker van den Farao is bekend (Gen. 40:11), ook die van Jozef (44 : 2 v.).
In de oudste tijden dronk men wel uit holle hoornen van runderen, maar reeds vroeg werden koperen en zilveren bekers en schalen gebruikt, en de hoornen slechts tot bewaring der zalfolie gebezigd (1 Sam. 10 : 1). Op de tafel der toonbrooden moesten, naast kannen en schalen voor drankoffers, ook bekers in den vorm eener holle hand worden geplaatst.In figuurlijken zin wordt „beker” gebruikt voor een afgepaste maat, omdat voor iederen gast een bizondere beker werd bestemd, in goeden en kwaden zin, maar in den laatsten vanwege het nevenbegrip der bedwelmende, verderfelijke werking van den drank (Ps. 75 : 9, vgl. 60:5; Jes. 51 : 22); Jerem. 25:15; Klaagl. 4 : 21 ; Ezech. 23 : 31).
Babel wordt (Jerem. 51 : 7), als verleidster tot afgoderij, die bedwelmt en in het verderf stort, een gouden beker in de hand des Heeren genoemd, en in Openb. 17 : 4 wordt Babel, de moeder der afgoderij, voorgesteld met den zwijmelbeker in de hand.
De beker-waarzeggerij (kylikomantie) was een onderdeel der Egyptische waarzeggerij; men geloofde tot toekomstige of verborgen dingen te kunnen besluiten, ’t zij uit de lichtstralen, die zich in het water van den beker weerkaatsten, ’t zij doordat men er stukjes goud en zilver inwierp met edelsteenen, waarop een geheim schrift was gegraveerd. Nadat het tooverwoord gesproken was, vormden zich op de oppervlakte van het water figuren als een weerkaatsing der opschriften van de edelsteenen, of het beeld werd zichtbaar van hem, aangaande wien men iets wilde weten.
