In de oudheid was zelfmoord geen verwerpelijke daad, maar werd zelfs bewonderd als een uiterste consequentie van de persoonlijke vrijheid.
De christelijke kerken dreigden zelfmoordenaars met eeuwige verdoemenis, want wie zich van het leven berooft, begaat een doodzonde. Deze houding van theologen heeft door de eeuwen heen het volksgeloof sterk beïnvloed, en ook tegenwoordig gaat van de personen die de hand aan zichzelf slaan om allerlei redenen een bepaalde dreiging uit. De brute behandeling van het lijk is echter - voor zover dat vast te stellen is verleden tijd: ‘Men geeft de gehangene een oorvijg, voordat men hem lossnijdt, anders draait hij iemand de nek om,’ weet Drechsler (Sitte,
Brauch und Volksglaube in Schlesieri). Andere, oudere bronnen berichten over ‘het onthoofden en/of verbranden van de doden’. Velen geloofden dat zelfmoordenaars zich in dieren (geitenbokken, honden) of hoofdloze spoken veranderden. In Schotland gaf men hun een eigen plaats, waarvandaan ze de zee niet konden zien, want dat zou de visvangst schaden.
→ Afweertoverij.
