de berg van de wetgeving en van het verbond. Dat de heiligste berg der Israëlieten in het ZW., buiten Kanaän werd gezocht, Deut. 33 : 2; Richt. 5 : 5; Ps. 68 : 9, 18; Hab. 3 : 3; 1 Kon. 19 : 8 is een bewijs voor het feit, dat hier inderdaad de grondslag van Israëls volksbestaan en wetgeving gelegd werd.
Als wij de Bijbelse gegevens over de S. nagaan zien wij, dat er was een berg en een vlakte daarbij, waar het volk legerde, en dat de berg elf dagreizen van Kades Barnea is verwijderd, Deut. 1 : 2. Nu is er een traditie dat de S. gezocht moet worden op het S.-schiereiland, welke traditie echter vrij jong is, d.w.z. uit de eerste eeuwen van onze jaartelling. Doch zelfs als men aanneemt dat men de beroemde berg moet zoeken op het S.-schiereiland, is er nog verschil in de gedachte, welke berg het is. Er worden aangewezen:1. Ras es-Safsafeh, 1994 m hoog (de „wilgenkop”). Daarvoor pleit, dat het een berg is, waarvan men de voet kan omheinen, zodat niemand de berg kon aanroeren, Ex. 19 : 12, dat er een vlakte bij is, zo ruim, dat het volk daar plaats kon vinden en zelfs van verre staan, Ex. 20 : 18; deze vlakte is Er-Raha met de Wadi ed-Der; er is hier een beek, die van de berg afvliet, Deut. 9 : 21.
2. Dsjebel Moesa, 2244 m hoog met de vlakte Es-Seba‘ije. Deze berg heeft voor, dat in de naam Mozesberg het karakter van de overlevering het sterkst naar voren komt. Maar er tegen pleit, dat de hoogvlakte Es-Seba‘ije vol met grintheuvels is en dat men hier geen goed uitzicht op de berg heeft. Maar zij, die deze berg aanwijzen, lezen in dit verband Ex. 32 : 1: Deze Mozes, die man, die ons uit Egypteland uitgevoerd heeft, wij weten niet wat hem geschied zij.
3. Dsjebel Serbal, 2052 m, met de Wadi Feran als vlakte. Deze berg is aangewezen door George Ebers in zijn boek Durch Gosen zum Sinai. Hij komt daartoe, omdat de Serbal de meest imposante berg van het S.-schiereiland is. Maar deze opmerking doet weinig ter zake:
a. Voor mensen, die als de Israëlieten uit de vlakke Nijldelta kwamen, waren ook andere bergen indrukwekkend,
b. De Israëlieten kwamen niet zozeer onder de indruk van de berg, als wel van de tekenen, waaronder God zich openbaarde. Buitendien is de oase Firan niet een plaats die doet denken aan een woestijn, terwijl wij lezen, dat de Israëlieten kwamen in de woestijn S., Ex. 19 : 1. Deze opvattingen gingen uit van de gedachte, dat de berg gezocht moet worden op het S.-schiereiland met een afstand van 11 dagreizen tot Kades-Barnea. Als men dat in het oog vat, is er bezwaar tegen de gedachte, dat de S. is:
4. Dsjebel el Maghara of Dsjebel Jelek in de woestijn bij Kades. Want al is het de vraag, of Kades Barnea inderdaad de oase Ain Qadis is; desondanks moet deze toch niet ver van het Z. van Palestina gelegen hebben. En een S. bij Kades heeft een ligging, die niet beantwoordt aan de 11 dagreizen van Deut. 1 : 2.
5. Bij al Hrob bij de vlakte Al Hrajbe, d. i. in het land Midian ten ZO. van het tegenwoordige Ahaba, aan de O.-zijde van de Golf van die naam. Deze gedachte is vooral verdedigd door de bekende oriëntalist Musil in zijn boek The northern Hegāz. Ten onrechte wordt als argument hiervoor ook genoemd, dat hier een vulkanisch gebied is, en dat de verschijnselen van een berg die rookte, Ex. 19 : 18, aan een vulkaan doen denken. Maar deze voorstelling is onjuist: lava noch as worden in de beschrijving van Ex. 19 vermeld. De berg was geheel in rook gehuld, niet omdat het een vulkaan was, maar omdat de Here op hem was neergedaald en wel in vuur.
Het wil ons voorkomen, dat de S. het meest waarschijnlijk de Ras es Safsafeh is.
