De vervening, die bij laagveenontginning met vernieling van cultuurgrond gepaard kan gaan, was in Holl. reeds onder de Graven aan voorschriften en toezicht onderworpen; onder de Republiek kenden Holl., Utr. en Ov. plakkaten op dit punt, terwijl elders vrijheid, die soms tot misbruik aanleiding gaf, bleef bestaan. Onder het Franse regime gold hiervoor een algemene wet, die vervangen werd door een K.B. van 1819 en deze weer door de Verveningenwet van 1895, krachtens welke de Provinciale Staten bevoegd zijn tot het vaststellen van verordeningen hiervoor, een bevoegdheid, waarvan alom gebruik is gemaakt.
Deze verordeningen stellen dat voor elke vervening een vergunning vereist is, waarbij voorwaarden worden gesteld ook tot bescherming van naburige belangen en tot herstel van een landbouwkundig verantwoorde toestand na voltooiing der vervening. Het betreft nu slechts afwikkeling van oude gevallen; nieuwe verveningen komen bijna niet meer voor.