Een styliet (gr. zuilenzitter) is een pilaarheilige: een monnik die zich in eenzaamheid op een zuil heeft teruggetrokken om zich op zijn relatie met God te concentreren.
Afstand tot de wereld van de mensen met haar verleiding tot zonde, en nabijheid tot God waren de doelen van de asceten. De heilige stylieten metselden hun pilaren daarom steeds hoger, om boven op een klein platvorm te leven. Met een touw hesen ze het noodzakelijke water en een beetje brood op, dat hun vereerders voor hun klaarzetten op de grond. Dat mensen zich een tijd lang in de woestijn of in een kluizenarij terugtrekken om volledig in God te kunnen opgaan, is volledig te begrijpen. Dat men echter zijn woonplaats op de dekplaat van een pilaar kiest en er jarenlang roerloos blijft zitten, lijkt niet alleen onnatuurlijk, maar nagenoeg absurd.
Toch waren er heel wat van zulke stylieten, die deze uit het Oosten afkomstige vlucht uit de wereld ondernamen. De bekendste van hen is Simeon. Stylieten leefden de drie monnikenidealen op volmaakte wijze na: ter plaatse blijven, onbehuisd zijn, voor God staan. Daarom werden ze tijdens hun leven als Gods welgevallige voorsprekers beschouwd. Er zijn meer bizarre vormen van ascese.
