Hoeveel ongebruikte restanten van zijden japonnetjes, hoeveel „goede lapjes”, die we nog hebben gered van oude, versleten kleeren, liggen in de lappendoos, jaren lang soms, zonder dat ze eenig practisch nut hebben! ’t Zijn soms lange, smalle reepen, die eigenlijk ongeschikt zijn, omdat 't model zich niet leent om er nog iets bruikbaars van te maken. Want aan lappendekens — of, zooals onze grootmoeders ze noemden, „bedellappen” — bezondigen wij ons niet al te veel meer.
Lange, smalle reepen zijde, desnoods ook satinet, kan men, in combinatie met eenvoudige, houten beugels, verwerken tot ideaal-kleerhangers. Want wat de gewone, alledaagsche kleerhanger tegen heeft, namelijk de moeten en sporen, die hij soms achterlaat in een subtiel japonnetje, in een casaque of sportmantel van zijden-tricot of wol, is bij den zelfgefabriceerden haak verholpen. Mits men hem met benul bekleedt.Men neemt dus zoo’n gewonen houten beugel en werkt er omheen een laagje gewone, ruwe watten of, als men dat bij de hand heeft, wat restjes van wollen stoffen. Men kan voor dat doel, behalve japon- of mantelstoffen, ook overblijfselen gebruiken van oude wollen of molton dekens, de in reepen gesneden beenen van kousen, enfin, wat in voorraad is. En er is in ieder huishouden op dat gebied altijd wel iets te vinden. Deze „voering” woelt men stevig om den houten beugel heen en naait haar met groote steken vast. Van de zij-resten maakt men nu twee reepen, die ongeveer tweemaal zoolang moeten zijn als de beugel is en een beetje breeder dan deze. Langs de eene zijde rijgt men de beide reepen aan elkaar, haalt den draad tot op de juiste lengte in en naait nu de beide andere kanten (die eerst ieder apart zijn ingerimpeld) om den beugel heen vast. Daarna bevestigt men de hoekjes en omwoelt, als men wil, den ijzeren haak met wol of zijde. Ook kan men (als men nog lapjes over heeft) aan de beide schouder-einden van den kleerhanger een zakje bevestigen, dat gevuld is met gedroogde lavendel of een ander welriekend kruid.
