Soms krijgt het dagelijkse gedoe in Den Haag het karakter van een Griekse tragedie. Een ogenschijnlijk onbetekenend voorval uit het verleden komt plotseling naar voren, en door een reeks van fouten, gecombineerd met hubris, wordt de ondergang van de protagonist onvermijdelijk.
In het geval van Opstelten en Teeven ging het om onvindbare bonnetjes, bewindslieden die zich veilig waanden achter een rookgordijn, en een minister-president die blind vertrouwen had in zijn partijgenoten. Deze week was het debat over de zgn. Teevendeal, waarbij een crimineel bijna 5 miljoen gulden van de overheid op zijn rekening gestort kreeg in ruil voor medewerking. De commissie-Oosting kwam met een rapport waarin de manier werd gekraakt waarop het ministerie van Veiligheid en Justitie het achterhalen van de feiten op dit punt had gedwarsboomd.
Eigenlijk was dat oude koek, want Opstelten en Teeven waren al afgetreden. Frappanter was dat minister-president Rutte, die nog vorige week zijn onvoorwaardelijke steun aan de fantastische boevenvanger Teeven had uitgesproken, tijdens het debat diep door het stof moest. Nee, hij had niet ingegrepen. Nee, hij was ongelofelijk stom geweest.
Ja, dit was allemaal heel slecht voor de rechtstaat. Hopelijk leidt de tragedie tot de katharsis waar het volgens Aristoteles bij een tragedie om te doen is. [Met dank aan Nathalie Eimers]
