Terwijl alle economische seinen op rood staan en het parlement een sombere rijksbegroting met veel bezuinigingen bespreekt, gaat de meeste aandacht uit naar Wilders en Rutte die elkaar oproepen eens "effe normaal te gaan doen". Zelden heb ik een beter voorbeeld gezien van de stelling dat het bij communicatie niet gaat om wat er gezegd wordt, maar hoe, en met welke bedoeling.
Immers, wat is er mis met normaal doen? De overheid zelf is net een campagne gestart "Normaal doen is zo gek nog niet", waarin wordt opgeroepen om blikjes in afvalbakken te werpen, niet op de vloer van de trein, en de MP3-speler niet zo hard af te spelen dat de hele bus meegenieten kan. Dat vinden we een prima campagne, en niemand acht zich beledigd. Maar als Wilders het zegt tegen Rutte, vindt een meerderheid dit niet kunnen. Waarom? Omdat "doe eens normaal man" typisch een uiting is van mensen die op straat ruzie zoeken.
Meestal is het de reactie van iemand die iets niet pikt, en laat merken dat hij niet opzij gaat voor een potje vechten of schelden. Net als een quasi-onschuldige vraag als "Had je wat?" suggereert het een begin van een ruzie. En daar schrikken we soms een beetje van, hoewel we het van Wilders natuurlijk konden verwachten. Want gedogen duurt niet eeuwig.
