Overal ter wereld willen mensen hun moedertaal spreken. Het voelt vertrouwd, het is makkelijk en in de eigen taal kan je veel sneller gevoelsnuances duidelijk maken. Nogal wat Nederlanders ergeren zich als migranten in hun taal spreken. Opvallend vaak roept het wantrouwen op: Ik kan niet horen of ze het over mij hebben. In werksituaties is het vaak zinvol om de afspraak te maken dat er een taal gesproken wordt die iedereen verstaat. Ook in sociale situaties (de kantine) waarin een anderstalige zich buitengesloten kan voelen is het redelijk om te vragen over te schakelen naar een gezamenlijke taal.
Is er met deze ergernis meer aan de hand? Als Friezen of Limburgers onderling hun taal spreken die door geen Hollander wordt verstaan, dan is de kritiek veel milder. De ergernis blijkt ook niet zo groot te zijn bij Fransen die Frans praten of bij onverstaanbare Amerikanen.
