Hierbij wordt afgestapt van het principe dat er slechts één kopman binnen een ploeg kan zijn. Alle renners zijn bereid voor elkaar te werken, waardoor men met verschillende beschermde renners vertrekt: degene die in het verloop van de wedstrijd in de beste positie komt, wordt beschermd. Daardoor wordt het voor de concurrentie ook erg moeilijk om de koerstactiek te laten werken op één renner. Met dit systeem wilde Peter Post destijds het wielrennen nieuw leven inblazen. Het werd al vlug door andere ploegen overgenomen.
Jan Raas was vaak het brein achter de Nederlandse triomfen in binnen- en buitenland. Meestal vertrok hij als kopman in de klassiekers, maar als een ploegmakker dan in een betere positie zat of gewoon een hele goede dag had, dan was Jan Raas nooit te beroerd om zijn eigen kansen op te offeren. Vaak werd dat het systeem-Post genoemd, maar het zijn tenslotte toch de renners die een dergelijk systeem tot een sukses moeten maken. (Wim Amels: Klassiekerkoning Jan Raas. 1984)
Het systeem-Post van de jaren zeventig en begin tachtig werkt niet meer. De machtsblokken van weleer zijn praktisch monddood gemaakt. Bovendien is een wielerploeg anno 1992 veel meer een smeltkroes van allerlei nationaliteiten. Het wedstrijdprogramma wordt deels afgestemd op de grensoverschrijdende belangen van de multinationale sponsors. (Trouw, 25/04/1992)
