Er is een tijd geweest, dat bepaalde lieden er behoefte aan hadden een taal te spreken, die niet gemakkelijk door anderen kon worden verstaan. Bedelaars, landlopers, dieven en struikrovers vonden het helemaal niet nodig dat hun gesprekken afgeluisterd zouden kunnen worden door een toevallig passerende politie-agent of door een brave burger, die niet werkeloos zou blijven toezien als hij van de snode plannen van de onderwereld zou horen.
Uit dit praktische verlangen naar een ‘eigen’ taal ontstond het ‘bargoens’: een gesproken taal, die alleen maar begrijpelijk was voor ingewijden. Veel later en in geheel andere vorm dook zo’n geïmproviseerde taal ook op andere plaatsen en onder andere groepen op. Een bepaald soort kooplieden ging er gebruik van maken en tenslotte werd ze gesproken in stadswijken, waar deze mensen bijeen woonden. Tenslotte slopen woorden uit zo’n groepstaal ook binnen in de gewone spreektaal: woorden als ‘smeris’ (voor politie-agent) en ‘saffie’ (voor sigaret) zijn resten van dit thans uitstervende bargoens.