[Lat., gesloten zee], het tot in de 18e eeuw door sommige staten gehuldigde beginsel dat de volle zee volkenrechtelijk onder de heerschappij van een staat kan worden gebracht. Op grond hiervan deed Portugal aanspraken gelden op de Indische Oceaan en het zuidelijk deel van de Atlantische Oceaan.
Spanje op de Grote Oceaan, terwijl Engeland bij de proclamatie van 16.5.1609 de visserij in de omringende zeeën afhankelijk stelde van een licentie van de Engelse koning. Op verzoek van de voc; schreef Hugo de Groot de verhandeling De iure praedae. (Over het buitrecht) ter verdediging van de vrije zee. In het eerste deel van het 12e hoofdstuk, dat afzonderlijk onder de titel Mare liberum, sive de iure quod Batavis competii ad Indicana commercia dissertatio (De vrije zee of verhandeling over het recht der Hollanders op de Indische handel) werd gepubliceerd (1609), werden de aanspraken van Portugal om anderen van de handel op Indië en van de scheepvaart op de oceanen uit te sluiten, betwist. De Engelse aanspraken op de omringende zeeën werden door → John Selden in zijn boek Mare clausum (1635) verdedigd. Nadat de Spaanse en Portugese aanspraken in de 17e eeuw ontkracht waren, heeft ook Engeland sedert de 18e eeuw geen soevereine rechten meer doen gelden over de omringende zeeën.Litt. S.Muller Fzn.. Mare clausum (1872): T.W.Fulton. The sovereignty of the sea (1911): C.R.Boxer. The Dutch seaborne empire 1600—1800 (1965).
