(George Castriota, genaamd), dat is »Alexander de aanvoerder", zoon van Johannes Castriota, prins van Albanië, schatplichtig aan Amurat II, werd als gijzelaar uitgeleverd aan dien sultan, die hem liet grootbrengen in het Mahomedaansche geloof. Hij ontving van Amurat den titel van sandzjak en het kommando over 5000 man, en bewees dien vorst goede diensten tegen den despoot van Servië; doch besloten zijnde den troon van Albanië weder op te richten, verliet S. de Turken in den slag aan de Morawa (1443), maakte zich bij verrassing meester van Croia, de hoofdstad zijner erflanden, verklaarde zich openlijk als Roomsch-katholiek, liet zich uitroepen als opperhoofd door den bond der albaneesche en epirotisebe edelen, versloeg de Turken aan de Zwarte Drin, overweldigde Macedonië, sloot een verdrag van bondgenootschap met Ladislas V, koning van Hongarijë, en met Hunyades, verwierp de vredesvoorslagen, die Amurat hem deed, en noodzaakte hem het beleg van Croia op te breken (1450).
Niet minder voorspoedig oorloogde S. tegen dé troepen van Mahomed 11, zelfs na de inname van Constantinopel, en vond nog tijd om, te midden van zijnen strijd tegen de Turken, hulp tegen Jan van Anjou (1462) te gaan verleenen aan Ferdinand 1, koning van Sicilië, die hem uit erkentelijkheid verhief tot hertog van San-Pietro. Daarop keerde S. in allerijl terug, om het hoofd te bieden aan de ontzagwekkende krijgstoerustingen van Mahomed II, aan wien hij nogmaals de nederlaag gaf. Kort daarna stierf S. (1467) te Lissa, bij de Venetiërs, met wie hij op het punt was een verbond te sluiten legen de Porte. De Turken bedienden zich van den naam van S. om kleine kinderen bang te maken: zij noemden hem »de Walachische Witte Duivel"; tot op den huidigen dag leeft S. in de nationale liederen der Albaneezen.
