lat. Macedonia, vroeger Emathia, landschap ten N'. van Griekenland, strekte zich aanvankelijk uit van den Olympus tot aan de uitwatering der rivier Lydias, doch strekte mettertijd zijne grenzen veel verder uit.
Met eenen vruchtbaren grond en vele rijke mijnen, telde M. een aantal bloeiende steden, zooals Pella (de residentie), Thessalonica, Oiynthus, Philippi. De Macedoniërs waren een veehoedend volk, dat door de Grieken nooit als stamverwant beschouwd is. Het koninkrijk M. werd geslicht omstr. 1392 v. Chr. door 15 Pelasgische stammen, die uit Histiëotis verdreven waren. Pelagon, een hunner koningen, verdedigde Priamus tegen de Grieken. In 796 overweldigde Caranus (een Heracliet), met een troep Grieken en Argieven het. oude Emathia, en stichtte eene nieuwe dynastie, die onder zijne drie opvolgers (766—647 v. Chr.) Opperen Neder-M., alsook Chalcidice, tot ééu geheel bracht. In 492 door de veldheeren van Darius overweldigd, was M. genoodzaakt den bondgenoot van Perzië te worden, doch reeds in 479 werd M. weder Griekenland’s bondgenoot. Het land verkeerde sedert 401 v. Chr. in volslagene regeringloosheid, toen Philippus II den troon beklom (360 v. Chr.). Deze vorst herslelde de rust in M., heroverde de oude provinciën, voegde nieuwe daarbij, en onderwierp geheel Griekenland aan zijn gezag; hij maakte zich gereed om den oorlog tegen de Perzen te ondernemen, toen hij (336 v. Chr.) door moordenaarshanden om het leven kwam. Alexander bracht de plannen van zijnen voorganger tot uitvoering; maar bij zijnen dood (323) werd zijn rijk verbrokkeld; en na verscheidene omwentelingen werd M. het deel van het geslacht van Antigonus (278). Behalve het eigenlijke M. behoorde toen ook Thessalië tot het koninkrijkM., dat tevens over Epirus heerschte, en bovendien eenen, wel is waar niet onbetwisten, maar niettemin overwegenden invloed uitoefende op het grootste gedeelte van Zuid-Griekenland. Na drie oorlogen tegen M. (212—205, 200—197 en 170—168 v. Chr.) maakten de Romeinen dit land geheel en al afhankelijk, en na eenen vierden oorlog verklaarden zij M. tot een Romeinsch wingewest (147 v. Chr.). Bij de verdeeling van het rijk werd M. in het Oostersch-rom. rijk begrepen; in de 13e eeuw vormden de Kruisvaarders er, ten behoeve van Bonifacius van Montferrat, een afzonderlijk koninkrijk, waarvan Thessalonica de hoofdstad werd, en dat meer bekend is onder den naam van koninkrijk Thessalonica (zie TnEssALONic*); in de 15e eeuw kwam M. met de overige provinciën van Griekenland, onder het juk der ottomanische Turken, die er nog tegenwoordig meester van zijn. Reeds in den allereersten tijd van het Christendom werden in M. christelijke gemeenten gesticht (door den apostel Paulus), zoodat wij dan ook berhaaldelijk van M. gewag gemaakt vinden in het N. T., en wel: in het boek van de Handelingen der Apostelen (16; 9, 10, 12; 18: 5; 19: 21, 22, 29; 20: 1, 3; 27: 2), en in verscheidene Zendbrieven (Rom. 1 o: 26; I Cor. 16: 5; II Cor. 1: 162: 13; 7: 5; 8; 1; 9: 2, 4; H: 9: Philipp. 4: 15; I Thess. 1: 7, 8; 4: 10; I Tim. 1:3). Ziehier de naamlijst der koningen van Macedonië sedert 796 v. Chr.
Caranus 796
Ccenus 766
Tyrimmas 738
Perdiccas ! 695
Argeus I 647
Philippus I 609
Ajeropas 576
Alcetas 556
Amyntas I 538
Alexander I 496
Perdiccas II 452
Archelaüs I 429
Orestes 405
Archelaüs II 402
Amyntas II 398
Pausanias 397
Amyntas III 396
Argeus II 390
Amyntas III (hersteld) 388
Alexander II 370
Ptolemeüs 369
Perdiccas III 366
Amyntas IV 360
Philippus II 359
Alexander III, bijgenaamd de Groote 336
Philippus III Arrhideüs 323
Alexander Aigus 317
(Rijksbestuurders: Perdiccas 322; Pithon 320; Antipater 320; Polysperchon 320—311)
Cassander / Philippus IV / Antipater V / Alexander 298
Demetrius I 295
Pyrrhus v.Epirus 287—86
Lysimachus v. Thracië 287—-82
Seleucus, v. Syrië 282
Ptolemeüs Ceraunus 281
Meleager 279
Antipater (opnieuw) 278
Antigonus Gonatas 278
Pyrrhus (opnieuw) 274
Antigonus (opnieuw) 272-42
(Alexander, zoon van Pyrrhus) 267—66
Demetrius II 242
Antigonns Doson 232
Philippus V 221
Perseus 178—168
Andriscus 152—148
