(ook Abelianen en Abeloniten), eene christelijke sekte in de 4e eeuw in NoordAfrika, een gehucht bewonende niet ver van Hippo Regius in het oosten van Numidie, nabij de monding van den Tibitidi. Zij trouwden wel, doch onthielden zich van alle gemeenschap des vleesches, zoodat zij hun geslacht niet voortplantten, en kinderloos stierven : vandaar de naam , die hun gegeven werd.
Abeliten werden ook omstreeks het midden der achttiende eeuw de leden eener godsdienstige Orde (de Abels-orde) genoemd, wier hoofdstreven was om Abel, hun toonbeeld, in opregtheid te evenaren.
