Al in de veertiende eeuw werden soms lichamen van aanzienlijke personen geprepareerd om ze geschikt te maken voor vervoer naar een ver verwijderde begraatplaats of kerk.
Men begon met het lichaam in stukken te snijden, net als bij groot wild, daarna kookte men de resten om het vlees los te maken en er het edele gedeelte, de verdroogde beenderen, uit te halen. Deze technieken kwamen niet voort uit de behoefte het lijk als geheel te bewaren, maar uit de behoefte het te verkleinen. Ze gaven blijk van een merkwaardige mengeling van respect voor het op die manier geconcentreerde lichaam en onverschilligheid ten aanzien van zijn integriteit. Vanaf de vijftiende eeuw werden deze werkwijzen vervangen door balseming als conserveringsmethode. zie ook: skelettering
