De geschiedenis van het uitvaartwezen kenmerkt zich door alle eeuwen heen door een grote mate van verscheidenheid. In deze verscheidenheid is echter een ruime verdraagzaamheid te vinden, dat wil zeggen dat nergens een bepaald gebruik of ritueel plotseling werd afgebroken. Integendeel, verscheidene gebruiken gingen jaren lang samen en vloeiden dikwijls geleidelijk in elkaar over, echter met een uitzondering, namelijk ten tijde van de kerstening.
Het beginnend christendom werd door de Romeinen met argwaan bekeken, vooral omdat de christenen de goddelijke status van de romeinse keizer niet erkenden en zich afzijdig hielden van de niet-christelijke volksen tempelfeesten. Religieuze strijd was echter in het Romeinse Rijk praktisch onbekend. In latere eeuwen, na de ondergang van het Romeinse Rijk, is geloofsuitbreiding dikwijls gebruikt als politiek middel, dat wil zeggen dat uitbreiding van eigen macht en rijkdom plaats vond onder dekmantel van bekering en evangelieverkondiging. De bekering van de Frankische koning Clavis in 496 is hier een goed voorbeeld van. Ook de navolgende koningen hebben steeds getracht, onder de schijn van religieuze motieven, hun macht uit te breiden. Zo was ook de toestand in West-Europa toen Karel de Grote in 768 koning der Franken werd. Zonder enige schroom zette hij het 'bekeringswerk' voort en daar waar zijn voorgangers hadden gefaald, zou hij zegevieren.
