Het is begrijpelijk dat iets wat zo sterk in het emotionele vlak ligt als de dood, doordrenkt is met bijgeloof. Ook in onze tijd wordt nog geloof gehecht aan vele zaken, waarvan men dacht dat zij niet meer bestonden. Veel mensen durven een rouwkamer niet te bezoeken of onder hetzelfde dak te slapen met een dode, of zij weigeren in het donker een begraafplaats te betreden.
Het bijgeloof is echter in de uitvaartwereld grotendeels verdwenen. Was er iemand gestorven, dan waren er vroeger altijd mensen die van tevoren tekenen hadden waargenomen. Dieren kondigen de dood aan in grote verscheidenheid: een vliegende vleermuis in huis of schuur voorspelde een dode in de familie; sprong er 's morgens een ekster rond het huis, dan voorspelde dit een sterfgeval. Als er 's avonds een hond huilde (spookhuilen) dan was er een sterfgeval te verwachten in die richting waar de kop van de hond heen was gericht. Honden huilden reeds voordat de dood was ingetreden; ze zegden de dood aan want wat hen tot huilen bracht, waren de zielen der voorvaderen, die de stervende kwamen halen. Ook dromen over hondengeblaf of over paarden betekende de dood, evenals zwarte kraaien om de schoorsteen of een zwarte vogel die tegen het vensterglas vloog. Vrijwel overal geloofde men dat er een sterfgeval kwam als 's avonds een uil schreeuwde. Wanneer er een ster verschoot, stierf er een mens; ging er bij een gezond mens een koude rilling over de leden, dan liep er op dat moment iemand over zijn toekomstig graf; wilde iemands haar niet branden, dan was hij doodsgevaarlijk, ook wel veeg genoemd.
