Een ruimte waar de overledene staat opgebaard. Hier kan de familie in alle rust afscheid nemen.
Na het familiebezoek wordt de overledene meestal teruggeplaatst in de koelruimte. Vóór 1960, toen de meeste ondernemers nog niet over een goede koelruimte beschikten, werden voor de opbaring thuis transportabele rouwkamers gebruikt. In een leeggeruimde kamer werd een uitschuitbare constructie van stangen geplaatst waaraan rouwgordijnen werden gehangen. Deze gordijnen waren in oorsprong zwart, doch in de jaren 1950 veranderde dit in grijs. Voor katholieken waren de rouwkamers vaak in het paars. met een ingeweven goudkleurige rand of opgestikte passementband. Men kon beschikken over een volledige rouwkamer, vier staande stangen geklemd tussen vloer en plafond met vier liggende uitschuifbare stangen ertussen. 
Aan deze stangen hingen de rouwgordijnen. Op de vloer lag een rouwvloerkleed en hierop stonden de schraagjes voor de kist. De schraagjes waren aan het oog onttrokken door een zogenaamd katafalkrokje. Men kon deze kamer geheel afsluiten van de rest van het huis door alle gordijnen te sluiten. Een kleine rouwkamer. een zogenaamd rouwscherm, bestond uit twee staande stangen, een uitschuifbare achterstang en twee niet uitschuifbare zijarmen. Aan de stangen hingen de rouwgordijnen. Dit geheel was niet af te sluiten. Na de bouw van aula's bij begrafenisondernemers en verenigingen, is het gebruik van rouwkamers en rouwschermen sterk afgenomen. zie ook: rouwsuite.
