De neiging van een voertuig om zijn grip te verliezen aan respectievelijk de voor- of de achterzijde.
Onder- en overstuur zijn twee van de meest gebruikte uitdrukkingen als het gaat over het weggedrag van een raceauto. In het kort betekent onderstuur dat de auto de neiging heeft om bij het sturen over de voorbanden rechtdoor te glijden. Bij overstuur geven juist de achterbanden geen gehoor en kan de staart van de auto uitbreken. In de regel heeft een doorsnee personenauto met voorwielaandrijving van nature onderstuur. Dat is voorspelbaarder en beter op te vangen dan overstuur. Formule 1-auto’s hebben hun motor - en daarmee het grootste deel van hun eigen gewicht - achterin en worden aangedreven door de achterwielen.
Deze twee eigenschappen zouden volgens de wetten der natuurkunde moeten leiden tot catastrofaal overstuur, ware het niet dat een Formule 1-auto is voorzien van allerlei corrigerende onderdelen, zoals brede banden en vleugels. Die zorgen ervoor dat een Formule 1-auto aan de weg geplakt lijkt te zijn, en kunnen bovendien de krachten die zorgen voor onder- en overstuur bepalen. Waarmee een coureur spreekt over de balans van zijn auto, dan doelt hij op de mate waarin een auto meer grip aan de voor- of achterzijde heeft. Een in theorie ideale balans betekent dat de auto uiteindelijk over alle vier zijn wielen gelijktijdig grip verliest. Iedere coureur heeft echter zijn eigen voorkeur. Onderstuur leidt tot hogere slijtage van de voorbanden, overstuur helpt de achterbanden om zeep waarmee die niet voldoende grip bieden en gaan glijden terwijl de coureur het gas erop zet.