Formule 1-auto’s hebben meerdere camera’s aan boord, voor het maken van tv-beelden en om veiligheidsredenen.
Toen de Duitse televisiezender ARD in 1962 wat actiebeelden wilde schieten van de Nürburgring, liep sportverslaggever Günter Jendrich tegen tal van praktische bezwaren op. Boordcamera’s bestonden nog niet en de Formule 1-coureurs waren niet happig om zijn zware schoudercamera mee te nemen aan boord van hun auto. Alleen de Nederlander Carel Godin de Beaufort ging overstag, in ruil voor een geldbedrag. De camera werd aan de rolbeugel van De Beauforts Porsche vastgeknoopt, waarna het gevaarte er al na een paar bochten afviel en recht voor de wielen van wereldkampioen Graham Hill terechtkwam. Hill kwam er zonder kleerscheuren vanaf, maar zijn auto was een wrak en Jendrich liet zijn plannen wijselijk varen. Pas in de jaren tachtig waren de camera’s zo klein dat ze veilig aan een Formule 1-auto konden worden gemonteerd.
De beelden waren korrelig, maar de sensatie was enorm. Sindsdien is de techniek enorm verbeterd. Formule 1-auto’s hebben meestal drie camera’s aan boord. De FIA beslist per race op welke van de zes beschikbare plekken op de auto deze worden bevestigd, zoals op de airbox of aan weerszijden van de neus van de auto. Een van de camera’s wijst naar het gezicht van de coureur om in geval van een ongeluk onderzoek te kunnen doen naar de toedracht. Ook in de helm van de coureur kan een camera geplaatst worden. Op de ongebruikte camerabevestigingspunten wordt een dummycamera geplaatst met dezelfde vorm en hetzelfde gewicht (1,8 kilo) als de echte camera’s, om de situatie voor alle auto’s gelijk te maken.
