In 1997 beklaagde een moslimechtpaar zich bij de Commissie Gelijke Behandeling dat hun dochter op school tijdens de gymlessen geen hoofddoek mocht dragen vanwege de veiligheid. In het jaarverslag gebruikte de commissie, bij een samenvatting van deze zaak, het woord sporthoofddoek, maar daarna werd het nergens meer gebruikt, tot het in 1999 opdook in onder meer de Volkskrant, Trouw, NRC Handelsblad en het Haarlems Dagblad.
Dat kwam omdat Cindy van den Bremen aan de Eindhovense Design Academy afstudeerde op sporthoofddoekjes. Ook Van den Bremen was op het probleem gestuit van moslimmeisjes die tijdens het gymmen hun hoofddoek willen omhouden. ‘Er is wel eens voorgesteld’, vertelde zij op 6 juli 1999 aan de Volkskrant, ‘dat ze bij gym in plaats van die doek dan maar een badmuts en een hoge strakke coltrui moeten dragen, maar dat ziet er niet uit. Je staat voor lul met een badmuts op. Ik wilde een hoofdbedekking maken die veilig is, die voldoet aan de eisen van bedekking — hoofd, haren, hals en nek moeten bedekt zijn — en die er modieus uitziet.’
Zij ontwierp vier soorten sporthoofddoekjes: de skate, de aerobics, de tennis, en de outdoor. In alle doeken zijn kenmerkende elementen van de betrokken sport te vinden. Het Islamitisch Vrouwen Platform reageerde enthousiast en Van den Bremen hoopt dat zelfs Nederlanders de hoofddoek gaan ontdekken. ‘De skate is geschikt voor bij het schaatsen, de outdoor bijvoorbeeld tegen de kou. En waarom niet? We dragen ook petjes. Als wij hoofddoeken gaan dragen, valt het bovendien minder op dat Turken en Marokkanen het doen.’
