Voor paardenliefhebbers was het een moeilijk bericht: begin november 1999 verbood de Raad van State de oprichting van een paardenbegraafplaats in Neede. De zaak was aangespannen door A. Voortman, een boer uit Neede in de Achterhoek. Hij wilde in een weiland bij zijn boerderij de eerste Nederlandse paardenbegraafplaats realiseren.
Paardenkadavers moeten ter verwerking aan een destructiebedrijf worden aangeboden, omdat het volgens de Destructiewet gaat om ‘hoog-risicomateriaal’. ‘Voor honden en katten wordt een uitzondering gemaakt omdat het hier om huisdieren gaat. Paarden worden als gestorven slachtdieren beschouwd. Dat is een volledig achterhaalde gedachte. Het paard is al lang geen productiemiddel meer maar een gezelschapsdier. Het verdient daarom eenzelfde behandeling als honden en katten’, vertelde Voortman op 2 november 1999 aan het ANP.
Het idee om een paardenkerkhof te beginnen kreeg Voortman in 1997 toen een van zijn paarden stierf. ‘Enerzijds zijn er voor paarden humane instellingen zoals speciale bejaardencentra voor oude viervoeters en zijn er twee paardencrematoria in aanbouw. Dat een paardenbegraafplaats daar niet inpast vind ik meten met twee maten.’
In veel andere Europese landen, waaronder Spanje en Engeland, is het heel normaal dat paarden ter aarde worden besteld. Volgens Voortman zijn er in Nederland in het verleden wel uitzonderingen gemaakt op het verbod om paarden te begraven. ‘Vijftien jaar geleden is een aantal paarden van de reddingsvloot van Ameland verdronken. Op humanitaire gronden zijn de dieren toen op het eiland begraven. Ook bij Paleis ’t Loo zijn in het verleden koninklijke paarden begraven.’
Het woord paardencrematorium debuteerde in 1998. Het eerste paardencrematorium ter wereld wordt in Heelweg in de Achterhoek gebouwd, naast het dierencrematorium. Het krijgt een hoefijzervormige ontvangstzaal en een urnenveld in een wei met rotspartijen. Overigens kent het Groene Boekje slechts één samenstelling met begraafplaats, namelijk oorlogsbegraafplaats.
Vergelijk breekboom.
