Het woord hacker is halverwege de jaren zeventig ontstaan in de Verenigde Staten. Aanvankelijk had het geen negatieve betekenis maar werd het gebruikt voor ‘enthousiast computerfanaat’. Pas in de jaren tachtig — toen het ook in het Nederlands opdook — kreeg het de betekenis die het nu nog heeft: iemand die zich met behulp van een modem illegaal toegang verschaft tot een computer om gegevens te achterhalen of te wijzigen.
Hackers zijn vaak activisten en daarom lag een samensmelting van deze woorden eigenlijk voor de hand. In vakbladen is hacktivist in 1998 aangetroffen, maar in 1999 brak het door in de landelijke dagbladen. De Volkskrant maakte er op 22 januari 1999 melding van, in een artikel over Chinese internetactivisten.
Tegenstanders van het regime blijken begaafde hackers. Op de meest onverwachte plaatsen kom je deze ‘hacktivisten’ tegen. Sites van officiële instanties blijken te zijn veroverd door elektronische guerrillastrijders. In soms obscene taal gaan ze tekeer tegen het regime en proclameren ze hun onoverwinnelijkheid. De virtuele oorlog hebben ze al gewonnen.
Overigens blijkt de Chinese overheid hard op te treden tegen de hacktivisten. Een Chinees die e-mailadressen aan een organisatie van dissidenten had gegeven werd veroordeeld tot twee jaar cel. En twee broers die de computer van een bank hadden gekraakt, kregen de doodstraf.
Eind januari 1999 meldde de NRC dat activisten en hackers steeds vaker de websites en computernetwerken van politieke tegenstanders kraken om hun boodschap uit te dragen of de opponent het zwijgen op te leggen. ‘De kraak van het digitale Oost-Timor is er één in een lange reeks politieke hack-incidenten, die steeds meer het karakter van een cyberoorlog krijgt. De afgelopen maanden is een groot aantal prominente websites gekraakt door “hacktivists” uit verschillende landen’, aldus deze krant.
Men spreekt ook over hacktivisme.
Vergelijk biotech-activist.
