Door Ton den Boon, hoofdredacteur van de Grote Van Dale, in het tijdschrift Onze Taal uitgeroepen tot het mooiste woord van 1999: droeftemagnetisme. Hij gaf ook een definitie: aantrekkingskracht die van een sombere man uitgaat op een vrouw.
Droeftemagnetisme werd in 1999 gemunt door Arnold Jonk, in zijn boek Arnolds liefdesgids, een gids voor mannen hoe ze het best vrouwen kunnen versieren. ‘Les één die Arnold geeft’, schreef Trouw op 10 april 1999, ‘is dat mannen hun integriteit beter bij de deur kunnen afgeven want de mythe van de oprechtheid staat succes vaak in de weg. “Gewoon jezelf zijn” is volgens de kenner het meest rampzalige advies dat je als zoekende man kunt krijgen. Kort samengevat: wees slecht en verdorven, en vrouwen vinden je opeens een stuk interessanter. Roep spanning op, zend tegenstrijdige signalen uit, toon interesse zonder dat het gênant wordt. […] Zie de vrouw als olifant, duwen helpt niet, maar kietel het beest zachtjes achter het oor. Dan beweegt hij uiteindelijk.’
Jonk deelt vrouwen in verschillende categorieën in. Zo onderscheidt hij het culturele meisje (bijna altijd vegetarisch), het jaarclubmeisje, het Novibmeisje, de marketingmedewerkster, het kernploegmeisje en het dolfijnenvrouwtje, vrouwen die stuk voor stuk een verschillende benadering vereisen.
Maar waar alle vrouwen volgens Jonk intrappen is droeftemagnetisme. ‘In tijden dat mannen gedeprimeerd zijn, boosaardig gestemd en er in het algemeen geen behoefte aan hebben de rest van de mensheid een plezier te doen, zijn zij op hun aantrekkelijkst. Vrouwen voelen zich tot sombere mannen aangetrokken, omdat hun moedergevoelens worden aangeboord.’
